Inteligencja emocjonalna

Inteligencja emocjonalna

Inteligencja emocjonalna kształtuje się już od samych narodzin. Z chwilą przyjścia na świat rodzice są nieodłącznym elementem rozwoju osobowości dziecka. To oni są pierwszymi mentorami w drodze dziecka ku rozwojowi emocjonalności, ale nie jedynymi. Wiele dzieci, już od najmłodszych lat, znaczną ilość czasu spędza w żłobku i przedszkolu, dlatego ludzie pracujący w powyższych placówkach również odgrywają istotną rolę w ich rozwoju.
Codzienny kontakt dziecka z rodzicami i nauczycielami, nawet ten najmniejszy, ma podtekst emocjonalny. Dlatego też, opiekunom potrzebny jest spokój i opanowanie oraz odpowiednia wiedza, która pozwoli na świadome kształtowanie prawidłowych zachowań emocjonalnych.
Ciągłe powtarzanie tych samych zwrotów i reakcji znacząco wpływa na emocjonalny światopogląd dziecka, jego umiejętności oraz kształtującą się osobowość i charakter.
Kilka pierwszych lat życia dziecka to czas, kiedy kształtują się nawyki emocjonalne.

Ważne jest zatem, aby zapoznać go z uczuciami, których doświadcza oraz nauczyć prawidłowych reakcji na pojawiające się emocje, zarówno swoje jak i osób postronnych.

         Inteligencja emocjonalna odnosi się do poznania własnego wnętrza i przede wszystkim tego, co czujemy i jak rozumiemy nasze emocje. Rozważne panowanie nad nimi potrzebne jest nam do realizacji wcześniej zamierzonych celów.
Aby rodzice i nauczyciele potrafili wychować dzieci inteligentnie emocjonalne sami muszą być dla nich przykładem.

W dużym skrócie Inteligencja Emocjonalna to:

• Zdolność do rozpoznawania emocji u siebie i u innych
• Zdolność do regulowania swoimi emocjami
• Zdolność do prawidłowego reagowania na emocje innych
• Wykorzystywanie emocji do zadań takich jak myślenie, rozwiązywanie problemów

Inteligencja emocjonalna odnosi się do poznania naszego wnętrza i przede wszystkim do tego, co czujemy i jak rozumiemy nasze emocje. Następnym krokiem jest rozważne panowanie nad aktywnością emocjonalną, która jest potrzebna do realizacji wcześniej zamierzonego celu. Człowiek nieustannie powinien motywować się wewnętrznie w aspekcie własnego rozwoju, co wiąże się z ciągłym doskonaleniem i z wieloma wysiłkami. Jednak, aby dążenia człowieka mogły się w pełni zrealizować, powinien on nauczyć się patrzeć na innych ludzi z ich punktu widzenia, a więc wczuć się w ich obecną sytuację. Taką naukę można nazwać sztuką porozumiewania się z innymi, czyli tworzenia więzi społecznych. Umiejętności społeczne to wchodzenie w nieustanne kontakty interpersonalne, poprzez które rozwija się współpraca z innymi.